- قاضی زاده همدانی (دَ / دِ یِ هََ مَ)
میرزا سید ابراهیم بن میرزا قوام الدین حسین بن عطاء اﷲ حسینی یا حسنی معروف به قاضی زاده. و ظهیر همدانی از اکابرو فحول علمای امامیه و اساتید معقول و منقول عهد شاه طهماسب صفوی و بعضی دیگر از سلاطین صفوی است. وی حکیمی است متکلم، محقق مدقق، صوفی مشرب و در عبارات بعضی از اجله به مرجع المتکلمین و سیدالحکماء و المتألهین موصوف بوده و در شعر و فنون ادبی دستی توانا داشته و مراتب علمی او با ورع و تقوی و حلم و وقار و بلاغت توأم بوده و حدیث را از شیخ بهائی فراگرفته و شیخ فضل و کمال او را می ستوده و او را بر میرداماد ترجیح میداده، و فیمابین ایشان مکاتبات و مراسلات لطیف رد و بدل شده است. وی پس از وفات پدرش که قاضی همدان بوده است عهده دار قضاء آن سامان گردید لکن اکثر اوقات خود را در درس و مطالعه و مباحثه مصروف و مرافعات و فصل خصومات را به عهدۀ نواب خود موکول میداشت. سید علی خان در سلافه العصر وی را بسیار ستوده و گوید:
و زادبه الدین الحنیفی رتبه
و شاد دروس العلم بعد دروسها
واحیی موات العلم منه بهمه
تلوح علی الاسلام منه شموخها.
او راست: 1- اثبات الواجب. 2- حاشیه اثبات الواجب جلال الدین دوانی. 3- حاشیۀ الهیات شفا. 4- حاشیۀ شرح اشارات خواجه. 5- حاشیه شرح جدید تجرید. 6- حاشیۀ کشاف. وی به سال 1026 هجری قمری وفات یافت. (روضات ص 10) (الذریعه در مواضع متفرق) (ریحانه الادب ج 3 ص 43)
و زادبه الدین الحنیفی رتبه
و شاد دروس العلم بعد دروسها
واحیی موات العلم منه بهمه
تلوح علی الاسلام منه شموخها.
او راست: 1- اثبات الواجب. 2- حاشیه اثبات الواجب جلال الدین دوانی. 3- حاشیۀ الهیات شفا. 4- حاشیۀ شرح اشارات خواجه. 5- حاشیه شرح جدید تجرید. 6- حاشیۀ کشاف. وی به سال 1026 هجری قمری وفات یافت. (روضات ص 10) (الذریعه در مواضع متفرق) (ریحانه الادب ج 3 ص 43)